Warning: Undefined array key "ssba_bar_buttons" in /home/u108981792/domains/ardziv.org/public_html/wp-content/plugins/simple-share-buttons-adder/php/class-buttons.php on line 602

Warning: Undefined array key "ssba_bar_buttons" in /home/u108981792/domains/ardziv.org/public_html/wp-content/plugins/simple-share-buttons-adder/php/class-buttons.php on line 602

Warning: Undefined array key "ssba_bar_buttons" in /home/u108981792/domains/ardziv.org/public_html/wp-content/plugins/simple-share-buttons-adder/php/class-buttons.php on line 602

Warning: Undefined array key "ssba_bar_buttons" in /home/u108981792/domains/ardziv.org/public_html/wp-content/plugins/simple-share-buttons-adder/php/class-buttons.php on line 602

Զարմանալի հայ, զարմանալի հայ. Պապդ՝ Թուրքահա՜յ, հայրդ՝ Ռուսահա՜յ, դու՝ Ֆրանսահա՜յ…

…Տղադ՝ Սեւանո՛ւմ, թոռդ՝Թեհրանո՛ւմ, ծորդ՝ Միլանո՛ւմ-( քո սերմը վաղո՜ւց քեզ չի հասկանում)…

…Զարմանալի՜ հայ.- որ որպէս հիւր է իր տունը գալիս. Որպէս… տուրիստ՝ իր տանն մէջ ման գալիս, եւ … ետ գնում տո՜ւն, որ Նի՜ս է կոչւում, Հալէ’պ կամ Շանհա՜յ…

 

Գէորգ Էմինի սոյն տողերուն մէջ կարելի է տեսնել մեր տարօրինակ ու զարմանալի կեանքի գնացքը: Օտարութեան մէջ պարտադրաբար մեր բոյնը հիւսած, մեր հայրենիքը կը դիտենք զբօսաշրջիկի աչքերով: Կը յիշենք մեր պապենական սովորութիւններն ու արմատները, սակայն մեր ազգային պատկանելիութեան զգացական աշխարհը անտարբեր ու քարացած կ՝երեւայ: Ի՜նչ տխուր իրավիճակ. մեր կեանքը օտարութեան մէջ որքան «հանգիստ»  թուի,  հայրենասիրութեան զգացումը  անզգալաբար կը չքանայ: Ի՜նչ զարմանալի իրավիճակ, երբ մեր իսկական տունը՝  հայրենիքը կը սեպուի հեռակայ ափ, ու մեր հնագոյն մի բուռ հողը  կը կորսնցնէ իր առացքական ուժը,  անտարբեր ու անփոյթ իր թափառական որդիներուն:

Թափառական Հայն ու Հայու որդին: Հազարամեակներով տանջուած, չարչարուած ու կոտորուած,   անկախութիւնը դարերով կորսնցուցած, սակայն յանկարծ ժամանակ առ ժամանակ կռունկին կանչին հետեւելով վերադարձած Տուն: Ափսոսանքով՝  շա՜տ շատեր  պանդխտութեան ընթացքին արմատ նետած ու տարուած օտար փառքերով, նոյնիսկ անտարբեր՝  յաջորդող սերունդներուն  փոխանցելու  ազգային պատկանելիութեան ամենադոյզն զգացումը, թողելով զայն ճակատագրին:  Ուրիշներու օտար ափերու այլասերութեան ահեղ լափումին դէմ դնելու լծակները յոգնած,  ազգային միութենական գործունէութիւններու որոշ չափով մաս կազմելով, գոյութիւննին կը քաշքրտենք:

Մենք մեզ կը կոչենք Հայ, սակայն  անծանօթ ենք Հայու իսկական տիպարին ու հազարամեայ իսկական պատմութեան:  Մեր  զտարիւն սե՞րմն  է մեզ Հայու տիտղոս տուողը, կամ թէ մեր գրպանէն ազգին տրամադրուած «այրի կնոջ լուման»: Մեր ազգային գործունէութեան ծաւա՞լն է մեզ հայ պահողը, կամ թէ մեր սրտին վառ փոցը՝ մեր հողին կարօտի տենջով տոգորուն: Եւ ի՞նչ Հայ, երբ սերմը  իր հարազատ բերրի հողէն է անջատուած:

Տարիներով կ՝երգենք «Երկիր մ’ունենք մենք՝ Հայաստան- ինչո՞ւ ապրինք օտարութեան»: Դարերով համբերեցինք, եւ հիմա ի՞նչ: Հայրենիք ունինք, անհայրենիք կ՝ապրինք: 21 տարիներէ է վեր Հայաստանը մեզ կը սպասէ.  իր զաւակները տուն կը կանչէ: Բ՛աւ է  օտարի հողը պարարտացնենք.

բա՛ւ է թափառինք օտար աշխարհներ. օտարն մեզի օգուտ չունի՜…

Եկէք եղբայրներ ու քոյրեր, լսենք հայրենի կռունկին  կանչը ու տեսնենք այդ թալանուած թշուառ ու անտէր հայրենիքը մեր եւ  այսուհետեւ Տուն կոչենք: Չվերադառնանք մեր բոյնը որպէս զբօսաշրջիկ, այլ՝  իբր տէր ու տիրական: Նոր սերունդներ սնանենք Նժդեհեան ազգայնամոլութեամբ  ու ցեղակրօնութեամբ, «ղայիմ» բռնելով  մեր հայրենքն ու ինքնութիւնը: Գէլէ՛ եղբայրք, գէլէ՛ գնանք մը՛ր էրկիր…: